Rozdział 2

 Rodzice nie przywitali mnie zbyt ciepło, w szczególności tata. Weszłam do domu, a moim oczom ukazały się pomieszczenia tj. pokój, kuchnia, łazienka i mały przedpokój. W pokoju leżała sterta ubrań, które były wszędzie porozrzucane. Meble były dość stare i brudne, chyba nie myto ich z kilka lat, a w dodatku śmierdziało pleśnią, skarpetkami i alkoholem. Okna nie należały do nowoczesnych. W części z nich były pozbijane szyby i nie było firanek! Wyglądało to okropnie! Telewizor stał na małej, bordowej komodzie, która posiadała dwie klamki, a w nich półki na ubrania. Koło łóżka leżał wychudzony pies. Najgorszy był sufit. Były tam pająki i pajęczyny, duże ilości pleśni, pełno komarów, much oraz zwykła żarówka. Teraz żałuję, że tu jestem. Poznałam mojego brata - Karola, który ma już 11 lat. Wyglądał dość dziwnie; miał podbite oczy, ubrany był niechlujnie i ciągle pluł. Co za niewychowane dziecko! Tata siedział na jednym z foteli w pokoju i pijąc kufel piwa, krzyczał na mamę. Teraz już znam odpowiedzi na moje dociekliwe pytania do babci. Tak tęsknie za nią, nie wiem czy tu dam radę. A może mi się to wszystko śni? Tak na prawdę nie mam złej rodziny, a babcia żyje? Cóż...
-Gdzie będę spała? - spojrzałam pytająco na pijanego tatę.
-Zapytaj starem - powiedział dość delikatnie.
Ruszyłam w stronę kuchni. Stos naczyń? To nie w moim stylu. Natychmiast podeszłam do szafki gdzie leżały gary. Tylko był jeden problem.
-Gdzie jest płyn do zmywania naczyń - zapytałam dziwnym tonem, patrząc na zaropiałe oczy swej rodzicielki, której obecnym punktem zainteresowania była ściana.
-Nie ma - odpowiedziała, a po jej policzku spłynęła łza.
-To czym mam umyć?
Odpowiedzi nie dostałam. Postanowiłam użyć tylko wody. Wtedy zmywanie naczyń zajęło mi ponad 2 godziny; skrobanie wszystkie i tak dalej. Usiadłam na drugim krześle,  na przeciwko mamy, która się uspokoiła i zaczęła rozwiązywać krzyżówki .
-Gdzie będę spała? - zapytałam ponownie, tym razem mamę, która dynamicznie odchyliła głowę z krzyżówek na mnie.
-Z Karolem.
-Ale jak to? - byłam zszokowana.
-Jak widzisz jest mało miejsca - odpowiedziała mama, zniżając swój głos.
Już nic więcej nie powiedziałam. Poszłam do pokoju gdzie siedział tata. Usiadłam na łóżko i oglądałam mecz, bo bałam się poprosić, aby przełączył na inny kanał. Grała Polska : Niemcy. Zaczęło mnie to nudzić, więc wyjęłam książkę z walizki. Zagłębiłam się w lekturze, a świat już się nie liczył...

                                                    *

 Wstałam strasznie niewyspana. Nie dość, że spałam z Karolem to na dodatek na małym łóżku gdzie było tylko jedna poduszka.  Nigdy takiego czegoś nie przeżyłam! Pewnie kwestia czasu u się w wczoraj przygotowane ubrania, a w łazience umyłam twarz i zęby. Wzięłam mój purpurowy plecak z zielonymi gwiazdkami i ruszyłam w stronę przystanku. Ciekawe co teraz robi Karina - moja siostra bliźniaczka, która jest u rodziców taty. Po szkole do niej zadzwonię. Ciekawe co tam słychać. Ostatnio widziałyśmy się na mojej komunii. Nie mogła przyjechać nawet na pogrzeb  babci. W końcu Śląsk, a Gdańsk to kawał drogi. Różewo jest koło Białegostoku. Koniec rozmyśleń, przyjechał autobus.

**

 Przychodzę ze szkoły, a moim oczom ukazuje się... Karina. Dosłownie nie mogłam uwierzyć. Chudziutka rudowłosa. Różnimy się tylko jedną rzeczą z wyglądu - ona nie ma piegów. Rzuciłyśmy się sobie na szyję i byłyśmy wtulone przez 5 minut. Weszłam do kuchni i zapytałam mamy.

-Co na obiad?

-Nie ma obiadu - odpowiedziała - jest chleb, smalec, sól i pieprz.

-Że co - wspólnie z Kariną wystrzeżyłyśmy oczy.

-Dziewczyny - przekręciła oczami - bieda jest. 

-Bez przesady.. - odpowiedziała oburzona Karina.

-Obiad jest raz na miesiąc.

-Ania - złapała mnie za rękę Karina - chodź do sklepu, dostałam trochę kaski. 

Poszłam za nią. Kupiła 2 bułki słodkie i 1,5 litrową wodę. Od rana nic nie jadłam, zrobiło mi się dobrze. Karina postawiła jeszcze lody. Poszłyśmy za sklep, a tam tata. Karolina początkowo nie wiedziała kto to. Że jej ojciec pije? Wyjaśniłam, że to codzienność i będziemy musiały się przyzwyczaić i spać na jednym łóżku. W oczach siostry pojawiły się łzy. Nic nie powiedziała. Wychodząc za margines.Opiszę siebie i ją. Karina - 160 cm, 42 kg, rudowłosa, zielone oczy. Ja - 157 cm , 46 kg, rudowłosa, piegowata, zielonooka. Ona jest atrakcyjniejsza. Mówiła, że w szkole nie mogła się powstrzymać od adoratorów., ale mimo to myśli, że jest brzydka. Gdy jadłyśmy lody do sklepu przyszedł 165 cm chłopak, szczupły brunet - to był Karol. Wyglądał na 15, a nie 11 lat.

-Anka, z kąd masz taką laskę?

-Kto to jest? - Karina szarpnęła mnie w ramię.

-To jest Karol, Karol to Karolina - przedstawiłam ich sobie - jesteśmy rodzeństwem.

-To moja siostra - zaśmiał się.

-No tak - odpowiedziałam i wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

*

Tak, jeszcze nie ma patologii, ale jest opisany dom i sytuacja opisana częściowo jak będą żyć. Zapraszam Was do przeczytania "Bohaterzy" - wtedy będziecie mogli zapoznać się z bohaterami opowiadania.